افق سرخ

زین العابدین علیه السلام پس از آن كه خطیب خلیفه را ملامت كرد

و او را بر سخنان ناروایى كه مى گفت توبیخ نمود،

رو به یزید كرد

و گفت آیا به من هم اجازه مى دهى تا روى این چوب ها برآیم و سخنانى چند بگویم كه هم خدا را خشنود سازد و هم براى شنوندگان موجب اجر و ثواب گردد؟

در همین سخنان كوتاه امام لطیفه هایى بسیار شیرین نهفته است

و مى توان گفت كه امام گفتنى هاى خود را در همین جمله كوتاه خلاصه كرد،

اولا تعبیر به منبر نكرد و گفت اجازه بده بالاى این چوب ها بروم ، یعنى نه هر چه را به شكل منبر سازند و روى آن كسى برود صحبت كند مى توان آن را منبر گفت بلكه این چوب ها وسیله اى است براى از میان بردن منبرها و نه هر كه با قیافه منبرى و خطیب بر منبر برآید مى توان او را مروج دین و مبلغ مذهب شناخت .

وثانیا این خطیب گوینده دین به دنیا فروخته اى است كه راضى شده است مخلوقى از وى خشنود شود و خدا بر او خشمناك گردد و بدین جهت جاى او دوزخ است.